Pracuję w Amazonie. Układam towar na półkach. Naprzód go skanuję, a potem rozkładam. To ciężka dziesięciogodzinna praca na nocki, niekiedy w systemie zmianowym. Tylko to mi pozostało: nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Ale kiedyś było inaczej, kiedyś mieszkałem w Barcelonie, żyłem i pracowałem w wyuczonym zawodzie. I nagle nachodzi mnie wspomnienie jaśniejszych dni i przypomina się taka oto rozmowa:
***
– No chodź tutaj! – zachęca kolega. – Zapoznam cię z Montserrat Caballé… Madame, to jest ten aranżer z Polski, o którym tyle pani opowiadałem. Wielki talent!
– O, jak miło pana poznać, sir – odpowiada sławna sopranistka.
– Znasz na pewno Montserrat. Tylko mi nie mów, że nie.
– No niestety! – zwracam się tym razem już bezpośrednio do wielkiej diwy. – Nie znam pani, madame. Przepraszam, lo siento mucho, muchísimo.
– Och, nic nie szkodzi. Teraz już się znamy, i to jest najważniejsze, prawda?
– Montserrat śpiewała z takimi sławami, jak Freddie Mercury czy Bruce Dickinson…
– …
– Naprawdę jej nie znałeś? – Po krótkiej pauzie odzywa się kompan.
– Naprawdę.
***
Jestem korpoludkiem. Haruję na nocki w firmie Amazon: układam, stowuję, pickuję, magazynuję. Tylko to mi pozostało: nuda, nuda, nuda. Ale kiedyś było inaczej. No właśnie: KIEDYŚ!